Sport

Ik blijf maar beginnen met hardlopen.

Toen ik vorig jaar officiële hardloopkleding kreeg omdat ik figureerde in de cursus 'beginnen met hardlopen' (omdat de eigenlijk geboekte figurante niet kon omdat de draaidag verzet was wegens regen en ik er toch was als redacteur...) dacht ik: "waarom ook niet". Het is buiten, je kunt het doen op tijden die je zelf uitkomen, je conditie wordt beter, je verbrandt calorieen... Prima.
Bovendien had ik geleerd dat je zo'n tempo moet lopen dat je niet buiten adem raakt. Dat sprak me wel aan, want dat gehijg en gezweet: daar hou ik niet van.

In een leuk appje voerde ik de beginnersschema's in uit het boekje van mijn trainer in de internetcursus. Drie keer per week lopen. En als je even niet loopt gewoon een paar trainingen eerder weer oppakken.

Het is nu anderhalf jaar later. Het appje is inmiddels geupdate zodat ik de ingevoerde schema's nauwelijks terug kan vinden.

Ik vind hardlopen alleen leuk op een ochtend waarop ik uitgeslapen ben, het buiten droog is en de temperatuur fris, maar niet koud. Dat is dus ongeveer twee keer per jaar. De rest van de keren dat ik ga moet ik me er echt toe zetten. Alleen al het me in die strakke sportbeha wurmen staat me tegen. Die strakke broek (van materiaal dat het vocht afvoert, en de spieren ondersteunt en vast nog meer mooie eigenschappen) heb ik vervangen door een joggingbroek. Voelt toch iets minder gênant dan met flitsende kleding gewoon wandelen (ja, moet van het schema hoor).

Mijn wandelen en mijn hardlopen, nou ja joggen, nou ja, eh, in zo'n tempo lopen dat ik niet buiten adem raak, verschilt nauwelijks in snelheid volgens mijn appje. Vijf kilometer per uur als ik wandel, en iets meer dan zes kilometer per uur als ik, sja, hoe noem je zoiets als je het geen strompelen wilt noemen?

Na anderhalf jaar ben ik nog steeds bij het schema van week 10.
Ik blijf maar beginnen met hardlopen.