Afscheid

Het gaat gewoon niet meer. We zijn letterlijk uitelkaar gegroeid na 25 jaar.

Het gaat gewoon niet meer. Jarenlang heb ik je met zorg omringt. Natje en droogje op z'n tijd. Je groeide. Je bracht kleur in mijn leven. Je verhuisde mee van studentenkamer naar appartementje. Van flat naar rijtjeshuis. En nu. Nu neem ik afscheid. Want je bent te groot.

In mijn eerste studentenkamertje van 2 bij 3 meter kreeg ik je als kamerplantje. Prima. Na drie jaar verhuisde ik naar een kamer van 3 bij 4. Dus dat jij ook wat gegroeid was vormde geen probleem. In het twee-kamer appartement daarna paste je mooi in een hoek. En waar stond je ook alweer in de flat in Lunetten?

De laatste 9 jaar stond je in de huiskamer.
In de ene hoek.
In de andere hoek.
Nieuwe pot, extra aarde, plantenvoeding.

Totdat we er niet meer langs konden.
De gordijnen niet meer dicht konden doen zonder je takken te knakken.
Je eigenlijk een nog grotere pot nodig had.

We keken het nog even aan. Want een band van 25 jaar samen, die verbreek je niet zomaar. Grotere pot? Dan moet de eettafel weg.
De familie begint zich te ergeren aan de zwiepende takken en mijn waarschuwend geroep "kijk uit voor mijn plant!".

Dus. Ik heb je ter adoptie aangeboden. Je bent opgehaald. In een eigenlijk te kleine auto. Takken bijelkaar gebonden, blaadjes gekneusd tussen versnellingspook en voorstoel. Met pijn in mijn hart zwaaide ik je uit.

Je staat nu in een praktijkruimte. In Haarlem.

Ficus