Herman

Een in de zoveel jaar komt hij langs. Resoluut wijs ik hem al dan niet gevierendeeld na een paar dagen de deur. Maar hij duikt toch steeds weer op.

Opeens was hij er weer. Ik herkende hem meteen: een bakje en een gekopieerd A4tje. De vorige keer was het een bekertje en een A4tje. En hij kwam ook wel eens in een bakje-van-de-chinees-met-deksel. De laatste jaren ontvang ik hem met gemengde gevoelens. Gezellig, natuurlijk dat wel. Maar echt leuk vind ik hem niet. Maar Herman kun je moeilijk afwijzen.

Tijdens mijn middelbare schooltijd maakte ik voor het eerst kennis met Herman. Hij was populair onder klasgenoten en kwam bij veel mensen thuis. Toen verdween hij een poosje uit het zicht. Ik verhuisde van Arnhem naar Utrecht. Hij blijkbaar ook, want daar was ook Herman weer! In studentenhuizen met krakkemikkige ovens voelde hij zich thuis. Herman blijft een paar dagen, vraagt wat aandacht en wat te eten. Zijn afscheid wordt gevierd met zoet brood.

Na mijn studententijd heb ik hem jaren niet gezien. Een paar jaar geleden kwam hij heel eventjes voorbij, en nu stond hij dus vanmiddag opeens weer voor mijn neus! Gebracht door vriendinnetje van zoonlief. Herman was wel een beetje aangedikt in de jaren dat ik hem niet gezien had: nu blijkt hij dol op noten, rozijnen en geraspte appel.

Dus heette ik Herman welkom, want Herman kun je met goed fatsoen niet weigeren: Herman is een vriendschapskoek. Door zijn gist groeit Herman vanzelf als je hem af en toen wat suiker, bloem en melk voert. Op dag 10 verdeel je Herman in stukken en geef je hem aan vrienden. Van het overgebleven deeg maak je dan eindelijk die vriendschapskoek. Die ik vroeger nooit heel lekker vond, maar wie weet ga ik hem nu met de rozijnen, noten en chocola meer waarderen. En welke vier vrienden zullen we daarna op Herman trakteren?